میلاد امام رئوف مبارک

آن روز که نسیم نور زمین را از عطرمیلاد تو آکند و فرشتگان بال در بال مقدم منوّرت را گلباران کردند.

زری اسفندفر/آسمان آیینه بندان عشق بود و زمین زیر چترخورشیدی درانتظار به آغوش کشیدن مردی از تبار محمد صلی الله علیه و آله وسلم بی قرار و پرتپش شده بود.
آن روزِ تاریخی، مدینه موّاج از شفافی عشق بود و سرانجام آسمان نور افشانی شد.
لحظه ها بر قدوم تو سجده گذاشتند.
و ثانیه ها عطشناک تا اوج آسمان فواره کشیدند.
میلاد خجسته حجت حق، حضرت امام رضا علیه السلام بر همه رهروان راستین آن امام مبارک باد.
از امام رضا (علیه‌السلام) دعاهایی نقل شده است که همگی سرشار از روح بندگی و انس با خدا و توکل بر ذات احدیت است.
از جمله آن که می‌فرمود، «یا من دلّنی علی نفسه و ذلل قلبی بتصدیقه اسالک الامن و الایمان فی الدنیا و الاخره» یعنى، "ای کسی که مرا به سوی خودت رهنمون گشتی و دلم را به واسطه تصدیق خود آرام گرداندی، از تو ایمان و امنیت در دنیا و آخرت را خواستارم.
« از دیگرابعاد سترگ شخصیت علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) احاطه شگرف بر انواع علوم و دانش‌هاست، تا آنجا که دشمن او، یعنی مامون، از اعتراف به این واقعیت گریزی نداشت و می‌گفت، » من در زمین کسی داناتر از این مرد، یعنی امام رضا (علیه‌السلام) سراغ ندارم" امام (علیه‌السلام) داناترین اهل زمان خویش بود و از همین رو، عالمان و فقیهان از سراسر بلاد اسلامی، به حضورش شرفیاب مى شدند و پاسخ پرسش‌های علمی خود را می‌یافتند.
عبدالسلام هروی که از عالمان زمان امام (علیه‌السلام) است می‌گوید، «کسی را داناتر از علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) ندیدم و هیچ عالمی با او ملاقات نمی‌کرد، مگر آن که همین شهادت را نسبت به مقام علمی او می‌داد.
مامون امام رضا (علیه‌السلام) را در مجالسی که تعدادی از دانشمندان ادیان دیگر و نیز فقیهان و متکلمان حضور داشتند، دعوت می‌کرد و امام رضا (علیه‌السلام) در بحث علمی بر همه آنان چیره مى گشت…»یکی از مظاهر شگفت انگیز علم امام رضا (علیه‌السلام) که از علم لایزال الهی سرچشمه می‌گرفت، تسلط او بر همه زبان‌ها بود.
اباصلت هروی می‌گوید، امام رضا (علیه‌السلام) با هر یک از مردمان به زبان خودشان صحبت می‌کرد و چون در این خصوص با او سخن گفتم، فرمود، «ای اباصلت من حجت خدا بر تمام مردم هستم و ممکن نیست خدا حجتی را برای قومی برگزیند، در حالی که زبان آن قوم را نمی‌داند…»امام هشتم‏ (علیه‌السلام) چونان نیاکان وارسته ‏اش، از مقام علمى والایى برخوردار بود، تا آن جا که وی را «عالم آل محمد (ص) » لقب داده ‏اند.
اباصلت از محمدبن اسحاق بن موسى بن جعفر (علیه‌السلام) نقل کرده است، امام موسى بن جعفر (علیه‌السلام)، به فرزندانش مى فرمود، "برادرتان، على بن موسى الرضا، داناى خاندان پیامبر (ص) است.
امام رضا (علیه‌السلام) هرگز از شکم گرسنگان و رنج‌ها و آلام بینوایان غافل نبود، و هر وقت سفره غذا را براى آن حضرت مى گستراندند، همه خادمان را کنار سفره خود مى نشاند، حتى از دربان و نگهبان نیز غافل نمى ماند.
و آن گاه که تنها مى شد و فراغتى براى او فراهم مى آمد، همه اطرافیان خود را اعم از کوچک و بزرگ و خردسالان و بزرگسالان، پیرامون خود جمع مى کرد و با آنها به گفتگو مى نشست و مأنوس مى شد و آنها را نیز باخود مأنوس مى ساخت و خود را تا حدَّ موقعیّت و منزلت آنان تنزل مى داد و آنها را درحد مقام و موقعیت خود ارج مى نهاد و فرازمند مى ساخت، تا احساس خفت و سبک وزنى نکنند، و شخصیت خویش را فرومایه و ناچیز نشینند.
همچنین، امام رضا (علیه‌السلام) همواره بر سر مخالفت با هواى نفس بوده و گوش جان و دلش شنواى این آواى آسمانى بود که، «فَلا اقْتَحَمَ العَقَبَه، وَ ما اَدْریکَ مَا العَقَبَه، فَکَُ رَقَبَه، اَوْاطعام فى یَوم ذى مَسْغَبَه، یَتیماً ذامَقْرَبَه، اَوْمسکیناً ذامَتْرَبَه» آنگاه اصحاب میمنه و یاران بهشت که در برابر عقبه و گردنه مخالفتِ با نفس قرار مى گیرند، باید بدانند که گذر از آن، در گرو آزاد ساختن بنده و برده و یا اطعام به ضعیفان و خویشاوندان گرسنه و یا خاک نشینان بینوا، در روزگار قحطى و سختى است.
امام رضا (علیه‌السلام) به مستضعفان ارج مى نهاد و خلأ معنوى و روحى و کمبودهاى مادى آنها را با گرامى داشتِ منزلتِ آنان و امدادهاى مادى جبران مى فرمود.
امام رضا (علیه‌السلام) هرچقدر در برابر ضعفا و نیازمندان تواضع و احترام مى کردند، در برابر قدرت‌ها و مستکبرانِ زمان، محکم و استوار مى ایستادند.